ما در تمام عمرمان می خواهیم ثابت کنیم که « من خوب هستم ، ببینید من چقدر خوب هستم » یا « من را لطفاً دوست داشته باشید»
به طور مثال به یک مهمانی که علاقه ای به شرکت در آن را نداریم، می رویم صرفا به این دلیل که دیگران بگویند چه فرد اجتماعی و خوش مشربی است و یا اینکه ابراز خوشحالی از مصاحبت با افرادی می کنیم که در واقع هیچ وقت تمایل به هم صحبتی با آنها نداشته ایم و… این مثال ها و صدها نمونه دیگر همگی مواردی است که می خواهیم نشان دهیم تا زمانی که دیگران مرا تایید و دوست بدارند پس من با ارزش و دوست داشتنی هستم. این بدان دلیل است که ما از ته وجودمان نه به خوبی خودمان را باور داریم و نه به خواستنی و دوست داشتنی بودن خودمان اعتماد داریم؛ در واقع کمبود اعتماد به نفس و عزت نفس یکی از دلایل این رفتار است.
دلیل دیگر این گونه رفتار داشتن ویژگی های شخصیت مهرطلب است. افرادی که این خصایص را دارا هستند، برای خودشان بایدها یا اجبارهای ذهنی و نبایدهایی دارند که باعث می شود خود را مجبور کنند دیگران را از خود راضی و خشنود نگه دارند.این بایدها و نبایدها مخرب هستند و با آگاهی پیدا کردن از آنها و تلاش برای تغییر آنها می توان به گونه ای با بیماری مهرطلبی مبارزه کرد و در جهت بهبود آن قدمهای مؤثری برداشت. مهر طلب، کسی است که نیازمند و محتاج مهر دیگران و تایید آنهاست چون نیاز نوازشی او در دوران کودکی به درستی پاسخ داده نشده است. نیاز به محبت، عشق بی قید و شرط، تایید و توجه والدین و دیگران از نیازهای اصلی کودکان است و زمانی که این نیازهای کودک نادیده گرفته می شود و والدین نمی توانند پاسخ سالم سازنده، درست بدین نیازها بدهند، الگوهای رفتاری تاییدطلبانه و مهرطلبانه را در درون کودک به شدت تقویت می کنند. در این شرایط فرد برای گرفتن مهر دیگران حاضر است دست به انجام هر کاری بزند. درواقع آنچه که به عنوان نیاز عاطفی در کودکی وجود داشته است، به خوبی از سوی پدر و مادر ارضا نشده و به این ترتیب این فروخوردن ها و سرکوب شدن نیازهای عاطفی در کودک موجب گردیده است که کودک برای دریافت توجه از دیگران بدین گونه رفتار نماید.
اگر بخواهیم به ریشه های شکل گیری این رفتار برسیم می توانیم به عدم سلامت روان پدر و مادر اشاره کنیم. آسیب مهرطلبی اختلالی است که ناآگاهانه از طرف پدر و مادر به فرزنندان به ارث می رسد. والدینی که فرزندشان را مهرطلب تربیت می کنند، از سلامت روانی لازم برای چنین مسئولیت بزرگی، برخوردار نبوده اند و از اطلاعات و آموزش های مناسب برای فرزندداری بی بهره بوده اند و همین ناآگاهی شان باعث شده که امروز فرزندشان برای نفس کشیدن هم نیازمند توجه، تایید و مهر دیگران باشد. بنابراین در نتیجۀ تربیت غلط و رفتارهای نادرست والدین،این الگو در کودکان شکل گرفته و مداوم در روابط بعدی بزرگسالی آنها به صورت ناخودآگاه تکرار می شود و آسیب و رنج آنها در زندگی ادامه می یابد.
