کمک، من با پدرم ازدواج کردم

سه راهکاری که خانم ها به کار می برند برای گرفتن عشقی که هرگز نداشتن

” نمی دانم چرا با خودم این کار را می کنم؟
می دانم دوباره گرفتار همان مخمصه ای همیشگی می شوم،
اما انگار چیزی از درونم کنترل را در دست دارد.
پیچیده و گیج کننده است”.

“من با پدرم ازدواج کردم” یکی از اتفاقات دردناک پرتکراری است که خیلی از خانم ها را وادار می کند در پی درمان باشند. خیلی از این خانم ها معترفند که این اشتباه را بارها تکرار کرده اند، اما نمی توانند بفهمند چه چیزی آنها را از اول به ویژگی های شخصیتی شریک زندگی شان جذب می کند که بعدا طی رابطه مشخص می شود چندان هم جالب نبوده اند.

هر چند دلایل متعددی برای هر رفتار اجباری تکراری وجود دارد، اما خیلی از خانم ها کشف می کنند که در زیرلایه های اصلی این جذب شدن های اولیه یک اشتیاق به دیده شدن و مورد محبت و عشق پدر بودن در دوران کودکی جاخوش کرده است. البته این اشتیاق بعدا به شکل عذاب آوری سرکوب می شود. ما حتی به خودمون اجازه نمی دهیم کاملا آگاهانه متوجه این عدم دریافت توجه مطلوب باشیم، قبل از ورود این آگاهی به خودآگاه نیازمان را به افراد دیگری با خصوصیات مشابه انتقال می دهیم و دنبال چنین افرادی
می گردیم. تلاشی بیهوده برای کسب آنچه که این همه در زندگی حیاتی است. البته این ویژگی خاص خانم ها نیست که به نیازی درونی بچسبند و تظاهر کنند که هنوز می شود غیر ممکن را امکانپذیر کرد. نوع بشر در پرورش امیدهای خیالی ماهر است. متاسفانه، این توانایی امید بستن و دست و پا زدن برای از دست ندادن هیچ شانسی، توانایی درست فکر کردن، رها کردن و جلو رفتن را از آدم می گیرد.

با این حال این مختص خانم ها است که هر چه بیشتر در پی والد جنس مخالف هستند، اگر به عشقی هم برسند، حتما عشق مشروط خواهد بود. وقتی پسرها دنبال مادر می گردند، احتمال بیشتری دارد که عشق بی قید و شرط پیدا کنند. البته هستند مادرهای که نمی توانند بی قید و شرط عشق بورزند. در حقیقت، بعضی خانم ها می توانند با پسرهایشان کاملا نامهربان و بی رحم باشند. اما به شکل سنتی – که متاسفانه نسل به نسل افرایش می یابد- مادرها بیشتر مایل و قادر به بخشیدن عشق بی قید و شرط هستند، در حالیکه پدرها ممکن است قبل از اینکه بچه هایشان را بپذیرند و کاملا در آغوش بکشند انتظاراتی داشته باشند. هر چند پسرها هم ممکن است از عشق مشروط پدرها رنج بکشند، اما در مورد دخترها رابطه آنها با جنس مخالف تحت تاثیر این ارتباط پدر – دختری قرار می گیرد.

جالب است که چطور رابطه پدر- دختری خیلی مورد توجه روانشناسانی علاقه مند به کشف دلایل مشکلات خانم ها در روابط با جنس مخالف نبوده است. برخلاف آن، مادرها برای هر علامت روانشناختی، اگر فیزیولوژیک نه، مسئول دانسته شده اند. لازم است که خانم ها از خودشان بپرسند در دوران کودکی درمورد چه ویژگی در پدرشان احساس کمبود می کردند و چه راهکارهای برای جلب توجه مردانه به کار می برند. روانشناس آلمانی خانم جولیا آنکن معتقد است خانم ها سه راهکار را برای جلب توجه جنس مخالف و رسیدن به عشق به کار می برند:

1. خوشنود کردن مردان با ظاهرشان و/یا کلیشه های دختر-خوب (من خوشحال می کنم، پس هستم)
2. تحت تاثیر قرار دادن مردان با عملکرد یا موفقیت هایشان (من موفق می شوم، پس هستم)
3. به مبارزه طلبیدن مردان (من توجه منفی می گیرم، پس هستم)

ترکیبی از راهکارها هم به کار می رود، اما در بیشتر موارد یک استراتژی قالب است. خوشنود کردن مردان گزینه مطمئنی در تلاش برای رسیدن به عشق است، چون حداقل ریسک را دارد و از طرف صنعت تبلیغات مردسالارانه نیز بیشتر حمایت می شود. زنان خیلی سریع آنچه مردان می خواهند را یاد می گیرند و به محصولات آرایشی وابسته می شوند تا به خودشان اطمینان دهند که به اندازه کافی محیط را تحت کنترل خود دارند. خیلی از ما از روند پیر شدن ترس و واهمه داریم و سخت تلاش می کنیم که نشانه های آن را با محصولات ضد پیری پنهان کنیم.

حالا بعد از اینکه با اشتیاقمان در بستر اصلیش روبرو شدیم، و اقرار کردیم که چقدر برای دریافت عشق بدون قید و شرط از طرف یک مرد تلاش می کنیم و به سختی یک پدر- شریک را تحمل می کنیم، می توانیم درد را بی واسطه احساس کنیم.  شریک زندگی مان دیگر برای پرکردن قلب های خالی ما ضروری نیستند و دست و پنجه نرم کردن با این جانشین ها را می توانیم تمام کنیم.

رها کردن رویای رسیدن به چیزی که سال ها پیش به آن نیاز داشتیم دردناک است، اما از عهده انجامش برمی آیم. واقعیت این است که ما امروز می توانیم بدون آنچه که در گذشته به آن نیاز داشتیم هم زندگی کنیم. ضرورت امروز ما عشق نامشروط خودمان به خودمان است- پذیرش اساسی و توجه کامل و مهربانان به خودمان.

آندرا اف. پولارد