آیا زنان قرن بیستمی به خاطر ارجحیت دادن شغل به بچه دار شدن خودخواه هستند؟

نویسنده: کیسی بان

برگردان: مریم بختیاری

برای هر کسی که زن به دنیا آمده، مورد قضاوت قرار گرفتن هر روزه ناخوشایند اما اجتناب ناپذیر است. خیلی از مردم عقیده ای نطلبیده، در مورد ظاهر، رفتار و نحوه حرف زدن زنها دارند. اما اگر شما یک زن جوان و موفق هستید، با سطحی کاملا جدید از این موشکافی ها روبرو خواهید بود.

وضعیت رحم من موضوع خیلی از گفتگوهای پیش پا افتاده بوده است. دوستان قدیمی تر توصیه می کنند تا 30 سالگی برای حاملگی اقدام کنم، قبل از اینکه بدنم چروکیده و از کارافتاده شود. مرتبا به من یادآوری می شود که هیچ کس از داشتن تنها یک نوه راضی نیست.

در حالیکه من جوان، سالم و در رابطه درازمدت هستم و خلق یک مخلوط ژنتیکی از خودم و آن مرد خوشبخت را راه حل ارزش بخشیدن به زندگی ام و لذت بردن از آن نمی بینم. راه حل من شغلم است و خیلی از مردم موافقند که انتخاب نداشتن بچه، انتخاب درستی است.

کاهش نرخ فرزندآوری در بین زنان قرن بیستمی

طبق گزارشی از موسسه شهری زنان قرن بیستمی با کاهش نرخ بیش از 15 درصدی زایمان طی سال های 2007 تا 2012 کندترین نسل در فرزند آوری هستند. گزارش به گرایشی مشابه طی اوایل دهه  1930 و اواخر دهه  1970 اشاره می کند که هر دو با رکود اقتصادی مصادف بودند.

جالب اینکه زنان قرن بیستم حتی زحمت ازدواج کردن هم به خود نمی دهند. مشخص نیست، زنها مجرد می مانند چون بچه نمی خواهند، یا بچه ندارند چون هنوز ازدواج نکرده اند. به هر حال، نویسندگان گزارش بحران و فشار اقتصادی را دلیل این تغییر رویه ذکر می کنند.

بث بومن، سرپرست بازاریابی شرکت دزموند و لوئیس توضیح می دهد:«وقتی بعضی از آنهایی که با هم مدرسه می رفتیم شروع کردن به بچه دار شدن، من هم بچه خودم را دارم: وام های دانشجویی. در این مقطع شغلی، از نظر مالی بچه دار شدن من اصلا عاقلانه نیست، چون من در شغلم تازه کار هستم، آنقدر درآمد ندارم که خانه پدر و مادرم را ترک کنم. از پس هزینه های خودم بر نمی آیم، چه برسد به هزینه های یک بچه.»

طبق آخرین اطلاعات اداره کشاورزی آمریکا این هزینه ها در حال حاضر برای یک بچه متولد 2013 تا 18 سالگی بالغ بر 245,000 دلار است.

اشلی کرز 31 ساله، مدیر درمانگاه مشاوره زندگی واقعیتوضیح می دهد که او تصور بچه داشتن را هم قبل از داشتن استقلال مالی نمی کند و ادامه می دهد:«به عنوان یک بچه طلاق، زحمتی که مادرم می کشید تا از عهده خودش بر بیاید را دیدم، من از انتخابهایش ممنونم … اما متاسفانه، زندگی مادرم از نظر مالی بعد از جدایی شان بغرنج بود. برای من، اطمینان از اینکه می توانم خودم را تامین کنم، یکی از انگیزه های پشت اهدافم است.»

کرز نظر خیلی از مراجعین هم نسلش را هم به خود جلب می کند: «چه زنها و چه مردها دلایلشان در مورد به تاخیر انداختن تشکیل خانواده را با من در میان می گذارند، حتی از اینکه این موضوع می تواند مهم باشد تعجب می کنند. به نظر من، بچه ها خیلی خرج دارند و نسل قرن بیستم مدت طولانی تری را صرف بازپرداخت بدهی های آموزشی می کند و در پی شغلی است که امکان پرداخت هزینه ها را فراهم کند.»

کرز اضافه کرد که خیلی از همکاران و دوستان همسنش تصمیم او را برای به تاخیر انداختن تشکیل خانواده درک می کنند. نسل های قدیمی تر، از جمله پدر و مادرش اینقدر خوشبین نیستنند.

کارآفرینی و تاثیر شغل بر بچه ها

البته فشار اقتصادی همه داستان نیست. هر چند رکود اقتصادی قرن بیستمی ها را از چندین جنبه  تحت تاثیر قرار داده است، علاوه بر آن روحیه کارآفرینی خاصی نیز به این نسل القا کرده که در تمام سطوح و جنسیت ها مشهود است. در حقیقت، تعداد استارت آپ ها با حداقل یک بنیانگذار زن طی سال های 2009 تا 2014، تقریبا دو برابر شده و از 9.5 به 18 درصد رسیده است.

ما، در قالب یک نسل یاد گرفتیم، زندگی می تواند با کمی گوش به زنگی از این رو به آن رو شود. این نسل عصر تکنولوژی، به جای منتظر بدترین اتفاق ها ماندن، جایگاه خودش را به راس سلسله مراتب سازمانی انتقال داد، حتی کسب و کار خودش را راه اندازی کرد، تا امنیت اقتصادی خود را تحت کنترل داشته باشد. اما با چنین جاه طلبی بدیهی است که دنیا نمی تواند جای امنی برای بچه ها باشد.

دیانا لمون، که رستوران دار موفقی است، می گوید:«مادرم مدیر عامل موفقی بود و من هیچ وقت با او  حس یک بچه را تجربه نکردم، وقتی متوجه شدم من هم جاه طلبی مادرم را دارم، خواستم هر دو را با هم داشته باشم؛ یک شغل رضایت بخش و اینکه بتوانم وقت بیشتری از آنچه که مادرم می توانست برای من بگذارد را با بچه هایم بگذرانم.»

لمون که کوچکترین بچه بین 14 خواهر و برادری است که همگی به جز او فرزند دارند، همیشه برداشت روشنی از تاثیر تغییر دهنده بچه داشتن بر زندگی دارد:«شغلم وقت زیاد و طاقت فرسایی از من و همسرم (که شریک تجاری من نیز هست) می گیرد. اما ما فعلا از این مشغله و داشتن آزادی برای سفر لذت می بریم، ضمن اینکه رویای بلند مدتمان را هم محقق می کنیم. امیدوارم وقتی زمان مستقر شدن می رسد، داشتن چنین تجربه پرباری از ما پدر و مادر بهتری بسازد.»

شما مجبور نیستید همه اینها را داشته باشید

زنان مدرن با قابلیت «همه چیز داشته باش» تعمید داده شده اند؛ برداشتی سطحی برای دادن این حس به ما خانمها که فرصت ها و امکانها برای همه یکسان است. زنان زیادی با اعتماد به نفس و موفق در دو نقش مادر و متخصص ظاهر شدند. در حالیکه مردان هنوز با چنین انتظاری مواجه نیستند که خانواده تشکیل بدهند، به عنوان مدیر اجرایی خانه آشپزی و نظافت کنند و در یک شغل تمام وقت از همه پیشی بگیرند.

همه خانم ها هم نمی خواهند همه چیز داشته باشند. و شاید ترجیح دادن یکی به دیگری –خانواده یا شغل- خودخواهانه باشد، همانطور که تمام انتخاب های شخصی هستند. این واقعیت، قضاوت دیگران در مورد زنانی که گزینه دوم را انتخاب کرده اند یا تحت فشار قراردادن آنها برای تغییر تصمصیمشان را توجیه نمی کند. کرز معتقد است:«انتخاب داشتن بچه فقط یک انتخاب است. اگر کسی بچه می خواهد و می تواند بین مسئولیت های کار و خانواده توازن برقرار کند، خب انتخاب آنها این است. در عوض، اگر کسی به هر دلیلی انتخاب می کند که بچه نداشته باشد، ما باید انتخابش را بپذیریم.»